Op een middag stoot ik in de sauna mijn hoofd. Niet zo hard, maar toch pijnlijk. Terwijl ik me op mijn handdoek uitstrek en over de pijnlijke plek wrijf, realiseer ik me dat dit een waarschuwing is. Alle creatie komt uit het veld; al onze ervaringen weerspiegelen onze innerlijke staat van zijn. Zelfs een klein incident zoals mijn hoofd stoten, betekent dat er iets in mijn energieveld om aandacht vraagt. Dus ik sluit mijn ogen en breng mijn bewustzijn naar binnen. Meteen zie ik mezelf als een klein meisje en mijn vader die bovenop me ligt. Mijn eerste reactie is er een van walging. Door de jaren heen, naarmate mijn genezing vordert, lijkt mijn vader, die stierf toen ik acht jaar oud was, dichterbij te komen. Waar eerst de herinneringen aan het misbruik zich presenteerden als foto's of een korte film in mijn hoofd, ervaar ik ze tegenwoordig als een energetische overlapping, levensgroot. Hoewel mijn vader en het kleine-meisje-dat-ik-toen-was energetisch in een andere dimensie zijn, voel ik de ervaring zo acuut alsof het hier gebeurt, op dit moment, met zijn huid op de mijne, zijn geur om me heen en de intense angst in mij als kind, wat het ongelooflijk moeilijk maakt om de herinneringen toe te laten. 'Hij staat onder invloed van een groter veld,' vertellen mijn gidsen me.
'Ja, ik weet het, ik weet het al sinds ik een klein kind was; ik heb die gele ogen altijd in de wolk achter zijn hoofd gezien.' Ik beantwoord mijn gidsen telepathisch, omdat ik de andere gasten in de sauna niet wil storen. 'Ik ken het collectieve veld van mijn vaders familielijn en het collectieve veld van misbruikte mensen; hij is verbonden met beide. '
'Er is meer aan de hand. Een groep buitenaardsen voedt deze collectieve velden om de schade te maximaliseren, om zo de spirituele ontwikkeling van de menselijke soort te stoppen. Ze zijn de negatieve tak van het Reptielenras, gericht op het voorkomen van de ascensie van planeet Aarde.
'Heb ik een contract getekend?'
'Geen contract; dit soort houdt zich niet aan kosmische wetten. '
Voor degenen die mijn boeken niet kennen, klinkt dit misschien bizar. Buitenaardsen die het leven op aarde manipuleren? Gek als een deur, denk je misschien, maar voor mij zijn deze ervaringen net zo reëel als het dagelijks leven.
Ik leg het kind dat ik ooit was, waarvan ik vermoed dat het ongeveer vijf jaar oud is, op mijn buik en houd haar vast. 'Het spijt me zo dat je dit hebt moeten meemaken. Maar het is voorbij, dat was toen, en dit is nu.' Terwijl ik haar haar streel, voel ik haar kleine lichaam in het mijne zinken. Ze omhelst me stevig en stopt haar neus in mijn nek. Dan vraag ik mijn vader om naast me te komen zitten en pak zijn hand. Omdat ik het nog niet kan verdragen om naar hem te kijken, concentreer ik me op die hand en houd ik de rest van het beeld vaag. 'Ik hou van je,' zeg ik hem, verstikt van tranen. 'Ik heb altijd van je gehouden, ondanks alles wat je deed, maar tegelijkertijd was ik doodsbang voor je. Ik weet dat je zelf misbruikt bent, en ik weet dat mijn ziel een rol speelde in je pijn (ik ben een reïncarnatie van mijn grootvader). Blijf een tijdje bij me zitten en ga dan alsjeblieft met je gidsen mee, die je naar een energieke plek brengen waar je kunt rusten. Mijn veld is niet sterk genoeg om je te helpen genezen.' En zo gaat het. Mijn vader blijft een tijdje woordeloos aan mijn zijde en dan zie ik twee lichtwezens tevoorschijn komen die hem naar het licht brengen. 'Ik bid dat je mag genezen. Ik bid dat je de tijdlijn kunt verschuiven zodat je vrij bent van onze gezamenlijke geschiedenis.' Tegen de buitenaardsen zeg ik: 'Ik ben wie ik ben en niets dat je kunt doen, kan dat veranderen.' Door de jaren heen heb ik geleerd om niet tegen collectieve velden te vechten, noch te proberen ze te genezen; alles wat we als individu kunnen doen, is ons losmaken van deze velden door ons te concentreren op het eenheidsbewustzijn.
Dan verdwijnen alle beelden, en ik blijf nog even liggen, genietend van de intense warmte van de sauna, diep onder de indruk van de hele ervaring. Meer en meer begin ik te beseffen dat een mens om volledig te genezen, de energievelden van alle mensen die betrokken zijn bij het trauma, moet meenemen. Met andere woorden, als we als slachtoffer van misbruik willen genezen, moeten we de misbruiker ook energetisch helpen helen. Uiteindelijk is er geen 'ik'; we zijn allen 'een'.
Als je mij in 2005, toen het misbruik voor het eerst opdook en ik volledig werd overweldigd door acute symptomen van PTSS, zou hebben gevraagd om mijn vader te helpen of om hem te geven, zou dat te pijnlijk en zelfs traumatiserend zijn geweest. In die tijd was het kind in mij doodsbang, de pijn te intens. Maar door de jaren heen, terwijl ik beetje bij beetje genas, veranderde mijn perspectief. PTSS, zo ik heb geleerd van mijn reis, geneest in fasen:
- De eerste fase is er een van semi-permanente instabiliteit, gekenmerkt door een bijna doorlopende overweldiging van de dagelijkse persoonlijkheid door PTSS, van dag tot dag en van uur tot uur, veroorzaakt door de onverwerkte emoties uit het verleden zoals woede, woede en terreur die ons vermogen om te functioneren in onze dagelijkse realiteit plat legt. Alle inspanningen in deze fase moeten gericht zijn op stabilisatie om een deel van ons vermogen om te functioneren in het dagelijks leven terug te winnen. In deze fase deed ik wekelijks therapiesessies, soms twee keer per week.
- De tweede fase is er een van fragiele stabiliteit wanneer we enige grond hebben om op te staan, wat ons een paar uur per dag geeft om te functioneren. Maar voor het grootste deel van de tijd lijden we aan PTSS omdat de meeste van onze herinneringen nog steeds onverwerkt zijn, het grootste deel van het gedissocieerde zelf nog niet geïntegreerd. Deze fase is gericht op het verwerken van onze pijn, laagje voor laagje, wat regelmatige therapie vereist voor lichaam, geest en ziel om het afgesplitste bewustzijn te transformeren en onze stabiliteit te vergroten. In deze fase deed ik twee tot drie sessies per maand.
- De derde fase is er een van toegenomen stabiliteit wanneer we een paar dagen of zelfs een paar weken kunnen functioneren zonder te worden getriggerd. We moeten nog wel traumawerk doen, maar de grond waarop we staan, groeit. In deze fase heb ik ongeveer één therapiesessie per maand gedaan. Dit is ook het stadium waarin ik voor het eerst begon te werken aan de genezing van mijn vader, naast die van mijzelf.
- De vierde fase is er een van semi-permanente stabiliteit wanneer we maanden achtereen kunnen functioneren zonder te worden getriggerd en soms zelfs vergeten dat we überhaupt misbruikt zijn. Het is een tijd van toenemend welzijn en geluk, omdat de buitenwereld onze innerlijke realiteit weerspiegelt. Het grootste deel van het trauma is verwerkt, maar af en toe kan er een onbewerkt stuk opduiken. Als dat zo is, is het niet minder intensief om aan te pakken, maar het proces gaat wel veel sneller. Waar ik er in het verleden weken over kon doen om een ervaring te verwerken, kan dat tegenwoordig binnen 24 uur.
Het is moeilijk om exacte afbakening tussen de fasen te bepalen en het is vrijwel onmogelijk om de lengte van elke fase te voorspellen; het verschilt. Het beste wat we kunnen doen, is af en toe terugkijken op ons proces en ons afvragen waar we staan en wat we nu nodig hebben. Mocht deze blog vragen oproepen, voel je dan vrij om me te mailen, zodat ik je vraag in een toekomstige blog kan bespreken. Raadpleeg de gratis download op mijn website voor een overzicht van behandelmethoden voor het helen van trauma.