Op de eerste pagina van mijn trilogie Brieven van mijn ziel schrijf ik: "Ik ben al maanden rusteloos, mijn omgeving staat me tegen. Waarheen ik ook kijk, alles is grijs. Mijn bureau, het tapijt en de wanden van mijn hok. Zelfs de lucht buiten is grijs van de regen. Het leven moet toch meer te bieden hebben dat dit?” Dat betreffende moment had plaats in 1993 toen ik nog als account manager in de ICT werkte, inmiddels maar liefst 30 jaar geleden. Niet lang daarna zou ik beginnen aan een lange reis van persoonlijke ontwikkeling die me in de diepste spelonken van mijn psyche en de hoogste regionen van het Universum zouden brengen. Wie denkt dat de ommezwaai appeltje eitje was, heeft het mis. Troubadour en goede vriend Bo Baden herinnerde mij aan deze blog uit 2013.
" De zon schijnt weer, na een lange winter. We zijn overspoeld door een diepgaande transformatieve kracht. Oude patronen werden uitvergroot, de resultaten van vroegere keuzes leken zichtbaarder dan ooit in het leven dat we voor onszelf hebben gecreëerd. Bij mij ging het om een gebrek aan kleur in mijn leven. Iedere dag leek op de vorige en ik voelde me gevangen in het keurslijf van de moderne maatschappij:de sleur van boodschappen, huishouden en de zorg voor de kinderen. Alleen op momenten dat ik schreef of schilderde kwam ik daar even los van. Alhoewel ik me af en toe wel afvroeg waar ik het eigelijk voor deed, er werden in januari en februari meer boeken teruggestuurd dan verkocht.
Twee weken geleden was ik het zat, zo wilde ik niet het nieuwe jaar in en ik maakte een afspraak voor een opstelling bij mijn vriendin en collega Nienke Binkhorst. 'Jij leeft je kleuren niet,' zei ze. Ahhhh. Natuurlijk wist ik dat ze gelijk had,, maar ik had geen idee waar ik het moest zoeken. Ik deed toch alles wat gegeven de omstandigheden mogelijk was? In de opstelling liet ze me eerst contact maken met het zevenjarig kind in mij, dat via haar stem en haar ogen tot mij sprak. 'Ik weet de weg,'zei het kind, 'durf je mij het roer te geven?' En dat deed ik. Toen zij haar hand op mijn har legde, golfde het verdriet door me heen. Verdriet van mijzelf over het misbruik en alles wat dat in mijn leven teweeg had gebracht, en het verdriet van generaties vrouwen voor mij, over het lijden tijdens hun bestaan op deze planeet. Toen dat was weggeëbt en het kind 'in mij' was gestapt, nam ze me mee naar het eenheidsbewustzijn. Eerst moest ik nog een drempel over en stond even oog in oog met de angst dat mijn geliefden me niet zouden kunnen volgen. 'Ga maar,'werd me gezegd door mijn geliefden bij monde van Nienke, 'het is goed dat je gaat.' Toen stapte ik over de drempel en belandde bij een groot schilderij dat een kleurrijkt licht vertegenwoordigde (gemaakt door Nienke's partner). 'Hier wil ik wel wonen,'voelde ik.
Die middag heb ik geslapen als een blok, 's nachts wederom. Bij zo'n grote shift in energie moeten de cellen het even verwerken. De dag erna was ik wat groggy en de dag erna weer. Even dacht ik dat de opstelling dit keer misschien wat minder effect had, tot ik de 5 ritmes ging dansen. Zodra mijn lijf begon te bewegen op de muziek volgde een golf van blijdschap die de hele avond duurde. Ik ontdekte een innerlijke vreugde waarover ik wel had gehoord, maar die ik zelf nog niet eerder had ervaren (Ja, in een ayuahasca ceremonie, in een buitengewone staat van zijn, maar niet in het 'gewone' leven) Een yogadocente leerde me jaren geleden al: Vreugde is een innerlijke staat van zijn. Het leek me toen een utopie. Voor het eerst kan ik de waarheid van die woorden voelen.
Nu verwonder ik me, van dag tot dag. Mijn leven is niet veranderd. Ik leef nog steeds in het ritme van boodschappen, huishouden en de zorg voor de kinderen. Maar ik ervaar het niet meer als sleur. Van binnen brandt een lichtje dat ik altijd weer op kan zoeken. Het is nog pril, net als de sneeuwklokjes die nu hun kopjes boven de grond steken. Maar met tijd, voeding en zon hoop ik dat mijn vertrouwen in dat lichtje en die innerlijke kleuren groter wordt. Wie weet wat zich vervolgens in mijn aardse werkelijkheid gaat manifesteren" .
